У аўтабіяграфічнай прозе Міхаіла Айзенберга звыклыя задачы гэтага жанру — аповед пра паходжанне і станаўленне аўтара, партрэт асяроддзя і эпохі, знаходжанне прыватнай формулы вялікай гісторыі — выяўляюць відавочны другі, метафізічны план.

Такім чынам, аповед пра ўласнае жыццё, яго падзеі і герояў ператвараецца ў гісторыю пошукаў пункта апоры і спосабаў супраціву сацыяльнаму злу, экзістэнцыяльнаму роспачу, незваротнаму ходу часу і ўсюдыіснаму нябыццю.