Клоны вялікіх пісьменнікаў курчацца ў пакутлівым скрыпт-працэсе, Вялікі тэатр да столі заліты нечыстотамі, Сталін і Хрушчоў - палюбоўнікі, гісторыя ХХ стагоддзя вывернута навыварат.
У самым правакацыйным рамане Уладзіміра Сарокіна, які замацаваў за ім тытул класіка постмадэрнізму, зрынуты ўсе куміры - яны становяцца ўдзельнікамі нястрымнага карнавалу, дзе перамяшаныя высокае і нізкае, фантазія і рэальнасць, мінулае і будучыня.
Зрэшты, адна святыня застаецца нязрушнай: руйнуючы звыклыя ўяўленні аб норме і пераварочваючы ўсё з ног на галаву, Сарокін і тут абвяшчае сакральны статут літаратуры. Галоўны герой рамана - літаратурны міф; ён мяняецца, але яго асноватворная роля ў культуры нязменная.