У свае дваццаць гадоў Мора О’Халаран удзельнічае ва ўніверсітэцкіх дэманстрацыях, падгаворвае афіцыянтак заснаваць прафсаюз і як валанцёрка працуе з дзецьмі з аўтызмам. Мора бярэ прыклад з каталіцкай святой Маці Тэрэзы, але дома медытуе ў позе лотаса, здзіўляючы родных, - у Ірландыі 1970-х гадоў будыйскія практыкі яшчэ не карыстаюцца папулярнасцю. У дваццаць чатыры яна адпраўляецца ў Японію без асаблівых планаў і тры гады праводзіць у будыйскім манастыры.
У кнізе сабраны дзённікі і лісты Моры О’Халаран за гэтыя тры гады: з пачатку падарожжа ў Японію да заканчэння вучнёўства ў манастыры Тасёдзі. Яна стала першай заходняй жанчынай, ганараванай перадачы дхармы, і атрымала права выкладаць вучэнне дзэн. Аднак на шляху з Токіа ў Дублін Мора загінула ў аўтамабільнай аварыі - ёй было дваццаць сем гадоў. У памяць аб «вялікай прасветленай» у храме Канандзі ўстаноўлена статуя Моры ў вобразе бодхісаттвы спагады.
Пры ўсёй сур'ёзнасці духоўных шуканняў інтанацыя О’Халоран далёкая ад набожнай адхіленасці: у лістах яна жартуе над фанабэрыяй гавайскіх крышнаітаў, крытыкуе гендэрную няроўнасць і накідвае план дысертацыі. Яе дзённікі сведчаць пра манаскае жыццё, прысвечанае працы і спазнанню: «пустата» і іншыя паняцці філасофіі дзэн наўрад ці паддаюцца слоўнаму выразу, але варэнне рысу і сумесная трапеза з кожным днём становяцца медытацыяй.