Размова аб блакадным пісьме неабходная хаця б для таго, каб засведчыць: ужо падчас блакаднага бедства вялася велізарная, шматмэтавая і шматжанравая праца літаратуры па апісанні, асэнсаванні і адлюстраванні блакаднага вопыту.

Аднаўляючы гэтую працу сёння, мы звяртаемся да задачы стварэння мовы, якой пра блакаду можа гаварыць не перажыўшы яе, але адказны за яе і не жадаючы яе поўнага забыцця. Вучачыся на працы блакадных паэтаў, мы бачым, што яны шукалі мову, якая б уталяла боль ахвяры гісторыі і захоўвала гісторыю, спрабуючы прымірыць гэтыя далёкія задачы.