Монтень пісаў: "Калі я гуляю са сваёй коткай, хто ведае, ці не бавіцца ці хутчэй яна мною, чым я ёю!" У нас няма ніякіх сведчанняў таго, што людзі калі-небудзь сапраўды «прыручылі» котак. Хутчэй, у нейкі момант каты зразумелі, што людзі могуць быць ім карыснымі. У гэтай кнізе Джон Грэй спрабуе разабрацца з філасофскімі і маральнымі праблемамі вельмі дзіўных сувязяў паміж людзьмі і гэтымі цудоўнымі жывёламі. Абапіраючыся на шматвяковую філасофскую спадчыну — ад Манцяня да Шапенгаўэра, — ён разбірае, якія адносіны склаліся ў нас з гэтым самым незвычайным «гадаванцам».
У аснове кнігі ляжыць пачуццё глыбокай удзячнасці коткам як, мабыць, адзінаму ўвазе, які дапамагае нам - у нашай глыбокай адзіноце ў свеце - зразумець сваю ўласную жывёльную прыроду.