Адкуль бяруцца авангардны дух і накіраванасць, як іх утрымаць і захаваць? Чым дасягаецца і падтрымліваецца ў сабе пастаянная адкрытасць зменам? Як даецца, чым здабываецца творчая і - проста свабода? У пошуках адказаў на гэтыя пытанні ўсё часцей звяртаюцца да цела, яго рухаў, унутранага ці «цягліцавага» пачуцця. Пачынальна з Арыстоцеля прынята лічыць, што ў чалавека ўсяго пяць пачуццяў - зрок, слых, нюх, густ і дотык. Аднак многія спрабавалі і спрабуюць рассунуць межы чалавечых магчымасцяў, знайсці новае, "шостае" пачуццё, якое дапамагло б успрыняць яшчэ нязведанае. На працягу гісторыі прапаноўвалася некалькі кандыдатаў на шостае пачуццё: у XVII стагоддзі ім быў "сэксуальны апетыт", затым - "інтуіцыя", "экстрасэнсорныя здольнасці" і, нарэшце, "цягліцавае пачуццё". Апошняе - адчуванне ўласных рухаў - называюць таксама «прапрыяцэпцыяй» і «кінестэзіяй». Па сваёй важнасці шостае пачуццё можа лічыцца першым - бо ад яго залежаць наша здольнасць адрозніваць Я і не-Я, наша адчуванне ўласнай актыўнасці або суб'ектнасці, пачуцці прамога кантакту са светам і блізкасці з іншым чалавекам. Мастакі авангарду сталі аднымі з першых, хто ацаніў значэнне шостага пачуцця - патэнцыял руху, фізічнага дзеяння як крыніцы сэнсу і экспрэсіі. Аспрэчваючы той факт, што веданне-ўменне іерархічна падпарадкавана веданню тэарэтычнаму, мастакі авангарда паклалі пачатак "рухальнага павароту" ў гуманітарных ведах.