У цэнтры ўвагі аўтара даследавання - генеалогія еўрапейскай думкі аб «Усходзе», функцыянаванне гэтага абстрактнага канцэпта і яго сувязь з рэальнасцю. Аўтар падрабязна характарызуе магчымыя вытокі гэтага канцэпта, уздымаючы праблему канона . Але асноўны фокус яго разважанняў засяроджаны на складаных адносінах трох структур: улады, акадэмічных ведаў і мастацтва ў развагах і дзеяннях розных дзеячаў палітыкі, навукі і літаратуры ў XIX стагоддзі. Саід даказвае, што інтэртэкстуальнае ўзаемадзеянне сфармавала ідэю («платонаўскую сутнасць») «Усходу» - вобраз, які толькі ўмацоўваўся з пакалення ў пакаленне як супрацьстаячы ідэі «нас» (еўрапейцаў). Гэтае супрацьстаянне было звязана з падпарадкаваннем тэрыторый, неабходнасцю казаць «за» каланізаваныя народы, фармулюючы свае «правілы гульні» з боку метраполій і іх прадстаўнікоў. Усе гэтыя ідэі атрымлівалі сваё адлюстраванне ў рэальнасці - у войнах, каланізатарскіх заваёвах, дзейнасці каланіяльных адміністрацый, а пасля і ў рэалізацыі буйных стратэгічных праектаў, напрыклад, у будаўніцтве Суэцкага канала. Аўтар знаходзіць сувязь гэтых ідэй і з сучасным яму светам, напрыклад, з амерыканскай палітыкай на Блізкім Усходзе. Кніга Саіда стала асновай для перагляду падыходаў да гісторыі, культуры, мастацтва краін Азіі і Афрыкі, рэвізіі існуючых ведаў і з'яўлення новых абласцей акадэмічнага аналізу.
Кніга публікуецца ў новым перакладзе Катарыны Лапаткінай, навуковая рэдактура Антона Іхсанава.