Уладзімір Сарокін напісаў новую прытчу - дзікую, чароўную і бязлітасную. У рамане «Казка» ажывае змрочная постапакаліптычная Расія, дзе смеццевыя палі становяцца тэрыторыяй надзеі, а падарожжа па сметніку - шляхам да сакральнай ператварэння. Свет пасля катастрофы казачна недарэчны, але з яго паноптыкума прарастаюць вечныя сэнсы: смерць і адраджэнне, вера і роспач, тлен і новая ўтопія. Сарокін праводзіць чытача скрозь ачышчальны абсурд: ад жахлівай прозы тлену да пробліскаў ласкі. «Казка» - новы эпас аб рускай свядомасці: заганнай і светлай, зняважанай і якая марыць. Аўтар ізноў канструюе будучыню як алегарычны кашмар, але і дае чытачу шанец - страшны, але адзіна магчымы.