Для паўсядзённасці позняга СССР цяжка ўявіць больш экзатычную з'яву, чым рух хіпі. Тым не менш, у канцы хрушчоўскай адлігі з'явілася вялікая група людзей, якія разумелі свабоду, каханне і роўнасць зусім не так, як афіцыйныя ідэолагі.

Мемуары Віталя Зюзіна, мастака і ўдзельніка вулічных выстаў, пачынаюцца з 1983 года і паслядоўна распавядаюць пра паглыбленне ў гэтую сераду. Аўтар апісвае сустрэчы з вядомымі савецкімі хіпі, наведванні іх летніх лагераў у Прыбалтыцы і на Каўказе, канфлікты з міліцыяй, знаёмствы з джазавымі выканаўцамі.

Гэта дакладнае сведчанне, якое абвяргае многія стэрэатыпныя ўяўленні, дае чытачу шанец зазірнуць унутр супольнасці, якая змагла стварыць свой паралельны свет унутры савецкай рэчаіснасці.