Новыя апавяданні Уладзіміра Сарокіна – пра жанчын: на вайне і ў жорсткім свеце, у абставінах, варожых жаночай прыродзе.

Наглядачка ў канцлагеры, будучая зорка прагрэсіўнага мастацтва, маленькая дзяўчынка ў савецкай бальніцы, юная геніяльная шахматыстка, перабудовачная студэнтка і іншыя гераіні зборніка складаюць галерэю пранізлівых, дакладных, вельмі розных партрэтаў, аб'яднаных адным: перажытае гвалт незваротна змяняе іх, але не сцірае, а толькі абвастрае іх індывідуальнасць.

Сарокін застаецца сабой – выбудоўвае карнавальныя антыўтопіі, жанглюе цытатамі з кананічнай рускай літаратуры і ўвасабляе метафары. У той жа час ён працягвае рухацца ў новым кірунку. Усё большая спагада да сведкаў і міжвольных удзельнікаў вялікіх геапалітычных драм, апавядальнасць і лірызм, зададзеныя "Мяцелью" і працягнутыя ў "Доктары Гарыне", у "De feminis" асабліва прыкметныя.

Чуйны да духу часу і нязменна апярэджваючы час у сваіх ацэнках, Уладзімір Сарокін выразна выступае супраць расчалавечвання антаганістаў.