Будучыня надышла і прайшла, ядзерная вайна амаль забытая, выжылі не ўсе, а той, хто выжыў, ужо ніколі не будзе ранейшым. Мірная дамова не прывяла да міру: гвалт стаў нормай і запатрабаваннем, цярпімасць да яго заразней, чым балівійскі вірус. У заключнай частцы трылогіі пра доктара Гарына Уладзімір Сарокін малюе наступную, яшчэ больш далёкую ад нас стадыю постапакаліптычнага распаду. Але яе рэальнасць парадаксальным чынам здаецца куды больш вядомай. Праўда, галоўнага героя мы даведаемся не адразу, затое ён па-ранейшаму, як і належыць лекару, застаецца прыкладам годнасці і чалавечнасці.

Цягнік, нязменны вобраз, які злучае рускую, савецкую і постсавецкую літаратуры, ідзе з усходу на захад. Яго паліва - людзі, не ў метафарычным, а ў літаральным сэнсе, і ім няма куды больш бегчы. Але цудоўны доктар і яго незвычайныя спадчыннікі даюць надзею на тое, што ў звар'яцелага свету ёсць не толькі канец, але і шчаслівейшы працяг.