Выпадкова знойдзены дзённік вяртае да жыцця спадчыну кампазітара Аляксея Бутакава — так пачынаецца раман Алены Зялінскай «Апошніх рускіх бачылі ў Бялградзе».

Бясконцы рускі бег прыносіць першую хвалю эмігрантаў на Балканы. Усяго пара дзесяцігоддзяў мірнага жыцця выпадае ім паміж дзвюма катастрофамі — ад Грамадзянскай да Другой сусветнай вайны. Кожны паварот ставіць герояў рамана — музыкаў, пісьменнікаў, журналістаў — перад класічнай калізіяй XX стагоддзя: як застацца чалавекам у жорнах гісторыі. І кожны з іх робіць свой выбар. Што застаецца, калі ўсё страчана? У іх быў адказ.

Праз сто гадоў чарговая хваля выкідвае на бялградскі бераг новых рускіх. Які след пакінуць яны ў гісторыі гэтага вялікага горада? Ці здолеюць яны знайсці саміх сябе і сваё месца ў новым жыцці? Як справяцца яны са сваім выбарам: паміж віною і адказнасцю, стратамі і адкрыццямі?

Тых апошніх рускіх ужо няма. Але кожны вечар падымаецца заслона Бялградскага тэатра оперы і балета. Ззяюць на сонцы жамчужныя ніткі ў белым горадзе на беразе Ахрыдскага возера. І носяць рускія імёны гарадскія вуліцы. Вось такую кропку паставіла гісторыя ў іх лёсе. А наша гісторыя толькі пачынаецца...