Манаграфія прысвечана вывучэнню гісторыі генезісу і развіцця ў другім стагоддзі ХХ - пачатку XXI стагоддзя мастацкай сістэмы позняга, пасляваеннага авангарда - неаавангарда. Гэтая сістэма ўжываецца ў яе пераемнай сувязі з гістарычным авангардам 1900-х - 1930-х гадоў, у складаных адносінах адштурхвання і прыцягнення як з тыпалагічна роднаснымі ёй мастацкімі з'явамі сусветнага мастацтва (першым чынам слоўнага - з з'явамі заходняга неаавангарда), так і з сінхрон непадцэнзурнага. Адмысловая ўвага надаецца праектыўным аспектам творчасці неаавангардыстаў, іх імкненню да ўзаемадзеяння паэзіі не толькі з адпаведнымі схемамі мастацтваў (жывапісам, музыкай, перформансам), але і з навукай, да выкарыстання сучасных тэхнічных вынаходстваў (напрыклад, магчымасцяў кібернетыкі).
Кніга адрасавана даследчыкам літаратуры і культуры, масаваму колу чытачоў.