Ганс Магнус Энцэнсбергер — самы значны немецкі паэт другой паловы XX стагоддзя, прадаўжальнік традыцый грамадзянскай лірыкі ад Гейнэ да Брэхта. Доўгі час ён спалучаў палітычны радыкалізм з радыкалізмам эстэтычным. Свой эпас-катастрофу Энцэнсбергер назваў «камедыяй», саркастычна пераасэнсаваўшы вызначэнне Дантэ: «Камедыя — паэтычны твор сярэдняга стылю з палохаючым пачаткам і шчаслівым канцом». Гэта і камедыя ў агульнапрынятым сэнсе, але дыяпазон аўтарскай рэфлексіі шырокі — ад «карабля дурняў» да «светлай будучыні», ад «чалавечай камедыі» да гэгав нямога кіно. У яе падтэксце — згасанне рэвалюцыйных надзей 1960-х гг.

Першы варыянт «Гібелі “Тытаніка”» быў створаны ў 1969 г. у Гаване, падчас працы Энцэнсбергера ў падтрымку кубінскай рэвалюцыі, але адзіны экзэмпляр згубіўся на шляху ў Еўропу. Такім чынам, гісторыя стварэння пераклікаецца з галоўнай тэмай паэмы.

Непатапляльны лайнер, які змясціў усе даброты заходняй цывілізацыі, патануў за два гады да пачатку Першай сусветнай вайны. Ён паўстае грандыёзнай метафарай грамадства дабрабыту, шляхі якога неспазнавальныя, а катастрофы непрадказальныя. Па думцы паэта, законаў гісторыі мы не ведаем, а вынікі грамадскай эвалюцыі і палітычнай дзейнасці немагчыма прадказаць, і ў гэтым прычына няўдачы ўсіх пазітыўных утопій.

Ператварэнне загінулага «Тытаніка» ў міфалагему, у магутны рухавік культурнай індустрыі таксама знайшло адлюстраванне ў паэме, упершыню перакладзенай на рускую мову.

Па сённяшні дзень Х. М. Энцэнсбергер застаецца адным з найбольш уплывовых еўрапейскіх інтэлектуалаў.