Тры класічныя эсэ («Кароткая гісторыя фатаграфіі», «Парыж – сталіца дзевятнаццатага стагоддзя», «Твор мастацтва ў эпоху яго тэхнічнай узнаўляльнасці») аб'яднаны тэмай змен, якія адбываюцца ў мастацтве, калі яно з унікальнага становіцца масавым і тыражаваным. Вальтэр Беньямін (1892–1940) прапануе паглядзець на гэты працэс не з кансерватыўных пазіцый, а, наадварот, убачыць у яго вытоках новыя формы сацыяльнага існавання мастацтва, новую антрапалогію «масавага гледача» і новую камунікатыўную функцыю мастацтва ў прасторы буржуазнага свету.