Калекцыя эсэ Сьюзен Сонтаг "Аб фатаграфіі" упершыню з'явілася ў выглядзе серыі нарысаў, апублікаваных у New York Review of Books паміж 1973 і 1977 гадамі. У кнізе, якая зрабіла яе знакамітай, Сонтаг прыходзіць да высновы, што шырокае распаўсюджванне фатаграфіі прыводзіць да ўсталявання паміж чалавекам і светам адносін "хранічнага вуайерызму". У выніку гэтага ўсё, што адбываецца, пачынае размяшчацца на адным узроўні і набывае аднолькавы сэнс.

Галоўны парадокс фатаграфіі заключаецца, паводле Сонтаг, у тым, што чалавек, які здымае, не можа ўмяшацца ў тое, што адбываецца. І наадварот – калі ён удзельнічае ў падзеі, то аказваецца ўжо не ў стане зафіксаваць яе ў выглядзе фота.