Назва гэтай кнігі гучыць інтрыгуюча: няўжо ў палосак можа быць свая гісторыя? М. Пастуро сцвярджальна адказвае на гэтае пытанне: іх гісторыя, якую ён прасочвае да канца XX стагоддзя, поўная самых неверагодных падзей.

Кожная эпоха нараджала новыя практыкі і культурныя коды, пастаянна ўскладняліся сістэмы значэнняў, звязаных з палоскамі як у матэрыяльным, так і ў сімвалічным плане. У часы Сярэднявечча паласатая вопратка ўспрымалася як нешта нізкапрабнае, абуральнае, а то і проста д'ябальскае.

У часы Адраджэння і рамантызму атрымалі распаўсюджанне «правільныя» палоскі — знакі святаў і сімвалы свабоды. Сучасная культура ўспрыняла ўсе практыкі і коды папярэдніх эпох: «д'ябальскія» канатацыі (паласатая вопратка вязняў лагераў смерці) або сігналізуючыя аб небяспецы (зебра і іншая разметка дарожнага руху); палоскі, звязаныя з гігіенай (пасцельныя наборы і ніжняя бялізна), спортам (прафесійная экіпіроўка), гульнёй і г. д.

Семіялогія палосак разглядаецца Пастуро перш за ўсё ў сацыяльным кантэксце і служыць толькі набліжэннем да яшчэ не напісанай энцыклапедыі. Мішэль Пастуро — французскі гісторык-медыевіст, прафесар Практычнай школы вышэйшых даследаванняў у Парыжы.