У кнізе “Архітэктура міжваеннага Кіева. Школы. Яслі. Дзіцячыя сады” прадстаўлена гісторыя масавага будаўніцтва школ і дашкольных устаноў у міжваенным Кіеве. У кнізе пералічаны ўсе школьныя будынкі, уключаючы знішчаныя ў 1941–2018 гадах, а таксама большасць дашкольных устаноў. Для кожнай школы ўдалося высветліць гады будаўніцтва, нумары тыпавых праектаў і аўтараў большасці збудаванняў.

Асаблівая ўвага ў кнізе нададзена людзям, якія прымалі ўдзел у масавым школьным будаўніцтве. З забыцця вернуты прозвішчы не толькі архітэктараў, але і начальнікаў будаўніцтва, прарабаў, стаханаўцаў і іншых датычных.

Акрамя параднай гісторыі творчых дасягненняў і працоўных подзвігаў, чытачу адкрываецца і адваротны бок эпохі — крадзяжы, халтура і цяжкія бытавыя ўмовы.

“Туалетныя гісторыі заўсёды добра запамінаюцца. Нядаўна даведаўся, што з маёй кнігі пра школы чытачцы больш за ўсё спадабаўся раздзел пра ўнітазы. Бо ўнітаз — гэта прыкмета цывілізацыі! Ну так, а што, вы думалі, што ў кнізе пра школы будзе сумна? (ведаю, многія лічылі гэтую кнігу сумнай, пакуль не прачыталі).

Працытую фрагмент пра няўдалую спробу архітэктара Коднера ўсталяваць у будаўнічых школах ўнітазы: аўтар імкнуўся не толькі стварыць максімальна зручную планіроўку і ўлічыць патрабаванні інсаляцыі і вентыляцыі, але і максімальна якасна абсталяваць школы — у туалетах былі ўсталяваны ўнітазы, якія ў той час называлі “англійскімі”. Паводле слоў аўтара, ўнітазы ўсталёўваліся не толькі з мэтай гігіены, але і з мэтай прывіцця дзецям культуры.

Аднак у 1938 годзе Коднер быў вымушаны прызнаць, што ўсталяваныя ў школах ўнітазы аказаліся памылкай — імі ніхто не ўмеў карыстацца, замест гэтага ўсе сталі залазіць на іх з нагамі. Перад ўнітазамі ставіліся крэслы, якія перакульваліся, ламаліся, прагнівалі, а дзеці падалі. У выніку Коднер прыйшоў да высновы, што нашым людзям рана ставіць ўнітазы — няхай залазяць з нагамі на больш звыклыя генуі.” С. Шырочын