«Часам я пытаю сябе, чаму для пісьма мне патрэбна фігура звонку: маці, бацька, Святлана. Чаму я не магу напісаць пра сябе? Таму што я — гэта аснова адлюстроўваючай паверхні люстэрка. Металічнае напыленне. Можна доўга ўглядацца ў адваротны бок люстэрка і нічога не ўбачыць, акрамя дробнай пабліскваючай пылу. Я адлюстроўваю рэальнасць».

Аўтафікшн-трылогію, пачатую кнігамі «Рана» і «Стэп», Аксана Васякіна завяршае раманам, у якім спрабуе разгадаць таямніцу кароткага, амаль невагомага жыцця сваёй цёці Святланы. З невялікіх фрагментаў памяці складаецца складаны вобраз, у якім цяжкія адносіны з маці, бытавая неўладкаванасць і раўнадушша да ўласнага лёсу суседнічаюць з амаль дзіцячай уразлівасцю і чысцінёй.

Але чым далей гераіня пагружаецца ў аповед пра Святлану, тым мацней яна ўсведамляе непарыўную сувязь з ёй і тым больш даведваецца пра сябе і прыроду свайго пісьма.

Аксана Васякіна — пісьменніца, лаўрэатка прэмій «Ліцэй» (2019) і «НОС» (2021).