У мастацтве апошніх дзесяцігоддзяў інсталяцыя набыла значэнне вядучай мастацкай формы. Аднак, як адзначае Клэр Бішоп, «шырокі спектр адрозненняў у знешнім выглядзе, змесце і маштабе твораў, якія ствараюцца сёння пад гэтай назвай, а таксама свабода ў выкарыстанні гэтага тэрміна робяць яго амаль пазбаўленым якой-небудзь пэўнай значнасці».

Задача гэтай кнігі — упарадкаваць гэты, здавалася б, неабсяжны ў сваёй разнароднасці матэрыял. Абапіраючыся на аналіз канкрэтных работ, аўтар паказвае, што, паколькі ўспрыманне такога мастацтва патрабуе фізічнай прысутнасці публікі ўнутры твора, яго можна класіфікаваць па тыпу вопыту, які яно прапануе гледачу.

Бішоп прасочвае вытокі інсталяцыі ў мастацкім авангардзе 1920-х гадоў, надае пільную ўвагу неаавангарду 1960–1970-х і разглядае мастацкую практыку канца XX — пачатку XXI стагоддзя, праясняючы пры гэтым канцэптуальныя асновы мастацтва інсталяцыі.