34-гадовая Казілюнайце лічыцца адным з лідараў маладога пакалення літоўскай паэзіі. Яна выпусціла пяць кніг у сябе на радзіме і кнігу выбраных вершаў у перакладзе на англійскую мову. У мінулым годзе яе падборка ўвайшла ў анталогію сучаснай літоўскай паэзіі, складзеную Георгіем Ерёміным.

Паэтэса працуе ў манеры, можна сказаць, абсурдызму з чалавечым тварам: «калі я страчу рукі падчас прагулкі / не падымай іх», «людзі цвітуць ад смутку / а вішні проста цвітуць». Любы абсурдны пасыл выкарыстоўваецца толькі як пункт уваходу ў лірычнае перажыванне.

Падзел адказнасці паміж двума перакладчыкамі нідзе ў кнізе не праяснены. Пераклад пакідае жадаць лепшага, час ад часу выпадаючы з моўнай нормы і маўленчай логікі. Напрыклад: «назаўсёды замруць сабакі / вой якіх я слухала / з'ехаўшы за горад / па лядзяным духам начах». Тут і ідыёма «лядзянiць душу» перакручана, і размеркавальная канструкцыя з прыназоўнікам «па» дрэнна спалучаецца з распаўсюджанымі азначэннямі. Патрэбна, вядома, «лядзянiчымi душу начамі».

Я бачыла анёлаў з аўтаматамі ў руках / яны сумна разглядалі падлогу ў аэрапортах і вакзалах. Бачыла мужчын, якія лічылі сябе сапраўднымі / мужчынамі і жанчын, якія лічылі сябе сапраўднымі / жанчынамі. Знаёмячыся, замест свайго імя яны казалі / — я жанчына такога-та —. Бачыла апусцелыя вёскі, лясы, якія высякаюць, / запруджаныя рэкі і цэрквы ў мястэчках. У люстэрку.

Дзмітрый Кузьмін