Жан-Жак Шуль - лаўрэат "Ганкураў", муж Інгрыд Кавен, прыяцель Сен-Ларана - пачаў пісаць гэты раман, каб асэнсаваць дзіўную прапанову, якая паступіла ад Рауля Руіса: зняцца ў рымейку фільма "Рукі Арлака" у ролі вар'ята доктара Гогаля.

Замест здымак Шуль пускаецца ў плаванне па хвалях сваёй памяці, дзе мігацяць блукаючыя агеньчыкі літаратуры і кінематографа: бадзяецца па начным Парыжы з Джармушам; п'янствуе ў Рыме 80-х з прадзюсарам Рассамам; вучыцца трымаць цыгарэту ў Фасбіндэра; аплаквае сябра юнацтва Жана Эсташа; пераследуе дух Талейрана і раствараецца ў персанажах Шэкспіра, Пруста, Жыда, Батая і Эцьена Дао.

«Што ж убачыў Раўль? Што ў маім вонкавым выглядзе магло зрадзіць мяне з жахлівым вобразам з фантастычнага кіно? Дапускаю, што, калі халоднымі зімовымі вечарамі я адзін, накульгваючы, выпісваю плыўныя зігзагі ў сваім даўжэзным чорным паліто ад Ямамота (не вырашыўся ні зрабіць аперацыю ад артрозу, ні падшыць падол) і ў вялікіх цёмных акулярах, якое праходзіць міма сям'і можа няправільна зразумець, упа. паліто, як ува мне маментальна дадаецца нясмеласці. Потым я падумаў, што Раўль мог бачыць нумар Liberation тыднёвай даўніны: для ілюстрацыі да майго інтэрв'ю-рэпартажу пра Джыма Джармуша мяне сфатаграфавалі з ім на пустым мосце Бір-Хакейм, мы там як два збеглыя злачынцы, ноч, толькі ўдалечыні, на захадзе, па блеску. нагадваем двух персанажаў з навуковай фантастыкі – у яго заўсёды насцярожаная пастава, серабрыстыя валасы, твар мутанта, а ў мяне шырокія цёмныя акуляры, на здымку вакол асобы ўтварыўся вялікі белы арэол і ўсё выглядае так, быццам за намі гоняцца…»