Зборнік верлібраў і prose poetry 35-гадовай шведскай паэткі, перакладзены ўдзельнікамі III Свіяжскай майстэрні па паэтычным перакладзе пад кіраўніцтвам Алёшы Пракоф'ева і Мікаэля Нюдаля. «Не паддавацца пачуццю, разлітаму ў пейзажы», — угаворвае сябе лірычны суб'ект, і гэта, у прынцыпе, удаецца — хаця, здавалася б, у скандынаўскай паэзіі гэта фокус малаўяўны.

Шматлікія пейзажныя адсылкі выглядаюць тут як сцэнічныя рэмаркі, і існуючая ў пейзажы гераіня самадастатковая: «Апускаюся на кукішкі каля вады, на паверхні ціхая рыса. Яе бязмоўе не тое ж самае, што маё маўчанне». Гэтая самадастатковасць, існаванне на правах паўнапраўнага элемента свету, — інтэлектуальная праца: «Я ўвесь час павінна змагацца за тое месца, з якога гавару».

Размова пра гэтую барацьбу — не пра сцэну і падзеі, а пра ўласныя рэакцыі на іх, пытанне пра сваё месца ў іх кантэксце — асноўнае змест кнігі. Падобна многім да яе, Берглунд задаецца пытаннем пра тое, як увогуле магчыма адпавядаць самой сабе ў гаварэнні («Я павінна сустрэць у мове, пацвердзіць / Што гаворка ідзе пра мяне»), і пра тое, ці можна дамагчыся ад мовы, каб ён быў адэкватны рэальнасці.

У пошуках адказаў на гэтыя пытанні яе гаворка можа звесціся да бязэмацыйных фраз — амаль што віцгенштэйнаўскіх пратакольных прапаноў, а можа, наадварот, станавіцца запаволенай, медытатыўнай, быццам наўмысна ўступаючы ў супярэчнасць з ідэяй пастаяннага і ненавольнага абнаўлення «я». Уважліваму чытачу сучаснай паэзіі кніга Берглунд можа нагадаць пра пісьмо Яўгеніі Суславай або пра мастацтва неачавідных пытанняў Рона Сілімана.

Стан, ствараемы мной на мяжы, і рэальнасць, якая магчыма. Ты нічога не ведаеш пра мяне тут. Бурны ток, пена пад мостам. Я гляджу на ваду: яно адбываецца ўнізе, гэта нябачнае рух. Як я здзяйсняюся ў вадзе. Поворачваюся да іншага боку моста, гляджу на раку, цяпер спакойную, возера, якое дало імя. Вясной яно залівае бліжнія лугі.