Ханса Бельтынга (1935–2023) па праве лічаць выбітным гісторыкам і тэарэтыкам мастацтва другой паловы ХХ — першай чвэрці XXI стагоддзяў. На рускую мову перакладзена не так шмат яе тэкстаў, аднак наўрад ці знойдзецца сучасны даследчык мастацтва, каму гэтае імя ні пра што не гаворыць.

Гэтая кніга складзена з двух выданняў: нямецкамоўнага - "Канец гісторыі мастацтва" (1995) і яго англамоўнай версіі - "Гісторыі мастацтва пасля мадэрнізму" (2003), у якой аўтар актуалізаваў шэраг сваіх разважанняў. Нягледзячы на ​​некалькі гучную арыгінальную назву, у сваёй кнізе Бельтынг не піша ні пра апакаліптычныя бачанні канца часоў, ні пра канец гістарычнага працэсу. Не смерць, не канец, а перараджэнне - вось што яго сапраўды цікавіць.

У сваім даследаванні вучоны паспрабаваў сфармуляваць асноўныя прынцыпы новай дысцыпліны, якая, на яго думку, павінна была замяніць сабой састарэлы метад класічнай навукі аб мастацтве. Глабальныя пераўтварэнні, якія адбыліся на мяжы тысячагоддзяў, падштурхнулі яго да выпрацоўкі новага падыходу да вырашэння надзённых пытанняў, звязаных з развіццём сучаснага мастацкага працэсу, а таксама да паслядоўнай пераацэнкі спадчыны мінулых эпох.