Урал - самая індустрыялізаваная зона планеты Зямля. Татальная індустрыялізацыя рэгіёна пачалася з рэформаў Пятра I, а пры Кацярыне II дзякуючы Уралу Расійская імперыя выйшла ў сусветныя прамысловыя лідэры. У айчыннай гісторыі падобнае здарылася толькі адзін раз - у канцы XVIII стагоддзя. Да гэтага часу на Ўрале было пабудавана больш за дзве сотні горных заводаў.

Дабіцца такога выбітнага выніку расійскай улады ўдалося вельмі спецыфічнымі метадамі. Нацыянальная прамысловасць, прыватная і казённая, была выведзена з-пад законаў імперыі і арганізавана як дзяржава ў дзяржаве. На Ўрале была пабудавана дзяржава горных заводаў са сваім заканадаўствам і сваім судом, са сваёй бюракратычнай іерархіяй і сваім адміністрацыйным дзяленнем, з уласнай сталіцай - "ідэальным горадам" Екацярынбургам.

«Для асваення кожнага рэгіёна вызначаюць свой найбольш эфектыўны тып гаспадаркі. Напрыклад, на Рускай Поўначы - прамысловыя арцелі, а на рускай поўдні - казачыя станіцы. У цэнтры Расіі - сялянскія абшчыны. Урал жа больш эфектыўна за ўсё асвойваецца прамысловасцю - горнымі заводамі. Тып асваення дыктуе характар ​​соцыума. А соцыум вызначае галоўную каштоўнасць, праз якую самарэалізуецца чалавек.»

Дзяржава горных заводаў спарадзіла новы і небывалы культурны феномен, які ў ХХ стагоддзі сацыёлагамі быў названы "горназаводскай цывілізацыяй". Гэта варыянт рускага свету, але з асаблівай сістэмай каштоўнасцяў, з асаблівай міфалогіяй, з асаблівымі культурнымі героямі. А руская горназавадская ідэнтычнасць, яна ж - уральская ідэнтычнасць, апынулася эталонам індустрыялізму.

У эпоху, калі глабалізацыя перафарматуе свет у постіндустрыяльнае грамадства спажывання, вельмі важна ўсвядоміць, якім жа было індустрыяльнае грамадства тварэння - асабліва ў яго ўзорным і айчынным изводе.

«Нават у прамысловасці Строганавы ідэалагічна былі вытворным ад аграрнага свету, ідэал бачылі ў абшчыне. А Дзямідавы, няхай і абцяжараныя перажыткамі сялянскага светапарадку, усё роўна былі ўжо буржуазіяй.»