Творчасць лаўрэата Нобелеўскай прэміі Чэслава Мілаша (1911–2004) аўтабіяграфічная. Таму яго вершы, раманы, лісты, інтэрв'ю і эсэ аўтар разглядае не толькі як літаратуру, але і як сведчанне. Грудзінская-Грос шукае ў іх апісанні падзей, якія сфарміравалі ідэі і пачуцці, звязаныя з гвалтам і пакутамі, а таксама разважанні і высновы, зробленыя Мілашам з гэтага досведу.

Паколькі сучаснае публічнае жыццё праходзіць у цені Другой сусветнай вайны, аўтар спрабуе знайсці прыклады таго, як думаць пра гвалт, прысутны ў нашай паўсядзённасці, і пра пагрозы, якія ён стварае.

«Мілаш быў паэтам, які ўмеў перадаць жорсткасць вайны, не замяняючы яе суцяшальнымі клішэ. Яго ацэнка ваенных падзей і дзеянняў адрознівалася ад той, якую сёння прадстаўляе афіцыйная польская палітыка ў адносінах да гісторыі. Гэтае разыходжанне з'яўляецца адной з прычын узнікнення дадзенай кнігі».