З моманту свайго ўзнікнення кінематограф фармаваўся як новая публічная сфера, якая адлюстроўвае важныя сацыяльныя зрухі мяжы стагоддзяў, якія выяўляліся не толькі ў экранных творах, але і ў глядацкіх практыках. Кніга прафесара ўніверсітэта Чыкага Мірыям Хансен (1949–2011) даследуе цесную сувязь паміж станаўленнем аўдыторыі ранняга амерыканскага кіно і трансфармацыяй дзелавога і прыватнага жыцця. У першай частцы даследавання аўтар, выкарыстоўваючы вынесеную ў назву метафару Вавілона, паказвае, як кіно ў працэсе стварэння «глядацтва» вырашала задачу інтэграцыі этнічна, сацыяльна і гендэрна разнастайных груп у адзіную культуру спажывання. Другая частка прысвечана падрабязнаму аналізу фільма Грыфіта «Нецярпімасць», з якога прынята весці адлік сучасным узаемаадносінам паміж фільмам і гледачом. У трэцяй частцы аўтар звяртаецца да феномена кіназоркі на прыкладу Радольфа Валянціна, аналізуючы яго культ у кантэксце камерцыйных інтарэсаў Галівуду і новай феміннай субкультуры.