Першая частка аўтабіяграфічнай кнігі Станісловаса Рубіноваса, ''У лесе'', напісана амаль праз шэсцьдзесят гадоў пасля Другой сусветнай вайны. Бацьку габрэйскага хлопчыка ў 1941 годзе расстралялі немцы ў Панарах, такі ж лёс пагражаў і яму з маці, і яны ўцяклі з Вільні. Бясконца цяжкія тры гады прайшлі ў туляннях па лясах заходняй Беларусі. Яны галадалі, месяцамі хаваліся, перабягалі з месца на месца і падоўгу жылі ў сырых, імі ж выкапаных, ямах. Часам ім памагалі добрыя людзі, а часам яны ледзь паспявалі выратавацца ад тых, хто хацеў выдаць іх немцам. Па ўсім краі пляткарылі аб ''жанчыне з хлапчуком'', за злоў якіх немцы абяцалі немалую суму грошай. Яны хаваліся ў лясах улетку і ў зімовую сцюжу, перабіраліся праз начную раку па якія крышацца крыгах, заледзянелымі пальцамі зрывалі з сябе жменямі вошай і спрабавалі не расчэсваць якія гнояцца язвы. Так з кожным днём аўтар, які скончыў таямніцу аўтар, скончыўшы гэты тэкст, прызнаецца: "І толькі зараз - я выйшаў, па-сапраўднаму ВЫЙШЭЎ З ЛЕСУ".

Другая частка,''На сцэне'', не з'яўляецца працягам драматычнай гісторыі. Пасля вайны Рубіновас скончыў кансерваторыю, стаў спеваком, за некалькі дзесяцігоддзяў тэатральнай кар'еры аказаўся сведкам і ўдзельнікам многіх цікавых падзей. ''Гэтыя кароткія навэлы - сапраўдныя, часта кур'ёзныя здарэнні, сведкам або ўдзельнікам якіх я быў'', - піша ён. І праўда, у гэтых нататках хапае гумару, самаіроніі, аптымізму. Гастролі, паездкі, спектаклі, рэпетыцыі. Сустрэчы з вядомымі людзьмі: артыстамі, салістамі, кампазітарамі, рэжысёрамі, пісьменнікамі, мастакамі. Гэтыя светлыя, вясёлыя і нязмушаныя ўспаміны раскрываюць культурную панараму тых гадоў. У апавяданні пра іншых Рубіновас знаёміць нас і з дэталямі свайго творчага шляху.