У сваёй кнізе нямецкі гісторык і тэарэтык культурнай памяці Алейда Асман палемізуе з тымі, хто сумняваецца ў каштоўнасці мемарыяльнай культуры. Пачынаючы з 70–80-х гадоў мінулага стагоддзя, яна стала дамінуючым спосабам працы з мінулым. Падставай для гэтага ўзмацняльнагася «незадавальнення» стала ператварэнне траўматычнага мінулага ў прадмет палітычнага і эканамічнага гандлю.

«Індустрыя Халакоста», жорсткая канкурэнцыя за статус ахвяры, балючая прывязанасць да пачуцця віны — найбольш прыкметныя праявы таго, як працуюць сучасныя формы культурнай памяці. Часткова прызнаючы абгрунтаванасць пазіцыі сваіх апанентаў, Алейда Асман спрабуе выбудаваць такую мемарыяльную перспектыву, у якой адказнасць за здзейсненыя злачынствы, этычная гатоўнасць падзяліць пачуццё віны і прававыя рамкі, якія дазваляюць пачуць галасы ахвяр, ператваралі б працу з мінулым у адзін з важных фактараў свядомага руху да будучыні.