Праз дзесяць гадоў пасля разводу бацькоў дачка сустракае бацьку-далекабойшчыка і едзе з ім па цэнтральнай Расіі і паўднёвых рэгіёнах. «Стэп» — новы раман Аксаны Васякінай, які складае дылогію разам з дэбютнай «Ранай». Першая кніга — пра развітанне дачкі з памерлай маці, другая — пра адносіны з бацькам.

Вяртаючыся думкамі ў кабіну грузавіка, які мчыцца праз стэп, гераіня разважае пра мужчын, чыя маладосць прыпала на 1980–1990-я гады, пра хваробы, ад якіх многія з іх маўкліва паміраюць. Яна думае пра тое, як час выдыхнуў бацьку, пакінуўшы на халодным ветры будучыні, пра Расію, якая не ведае, што рабіць з уласнай гісторыяй. Аксана Васякіна — пісьменніца, лаўрэатка прэмій «Ліцэй» (2019) і «НОС» (2021).

Гэта вельмі асабістая кніга, але пра асабістае тут гаворыцца на мове эпасу, першародных элементаў і стыхій. Сорам, СНІД, смерць, стэп. Гэта кніга пра свет, які прынята называць постсавецкім, але ён убачаны без усякай рамантызацыі і настальгіі, як свет бессэнсоўнай жорсткасці і болю. Рускі, вечны, мужчынскі. Гэта кніга пра час, які праходзіць і не адпускае, адмаўляе цябе і жыве ўнутры, ты з яго складаешся. Гэта далікатная і страшная кніга — пра бацьку, пра каханне, пра пакуты, пра Расію, і дзесьці на глыбіні ўсё гэта адно і тое ж.

Юрый Сапрыкін

Стэп — гэта дно мора, але вада сышла, засталася соль і прастора. Жорсткая рыжая трава прыходзіць туды, дзе раней было іншае жыццё. Як называецца праклён, пры якім блізкасць, нават спроба блізкасці, немагчымая? У гэтай кнізе не хапае паветра. Васякіна піша прастору, з якой выключана каханне, — і яна жудасна пазнавальная.

Алена Касцючэнка