Старажытныя грэкі, для якіх, як і для ўсіх дапісьмовых культур, трэніраваная памяць была неверагодна важнай, стварылі складаную сістэму мнеманічных тэхнік. Успадкаванае і запісанае рымлянамі, гэта мастацтва памяці перайшло ў еўрапейскую культуру і было адроджана (у многім дзякуючы Джардана Бруна) у акультнай форме ў эпоху Адраджэння.

Кніга Фрэнсіс Йейтс, упершыню выдадзеная ў 1966 годзе, стала асновай для ўсіх наступных даследаванняў, прысвечаных гісторыі філасофіі, навукі і літаратуры. Аўтар прасочвае гісторыю памяці ад старажытнагрэчаскага паэта Сіманіда і старажытнарымскіх трактатаў, праз Сярэднявечча, дзе памяць набывае тэалагічную перспектыву, і да ўжо згаданай рэнесанснай магічнай памяці. Яна даходзіць да ўніверсальнай мовы «невіннай Кабалы», праект якой быў распрацаваны Г. В. Лейбніцам у XVII стагоддзі.

Акрамя гэтай асноўнай тэмы, Йейтс таксама закранае пытанні, звязаныя з антычнай архітэктурай, «Боскай камедыяй» Дантэ і шэкспіраўскім тэатрам. Чытачу прапануецца другі, значна дапрацаваны пераклад гэтай кнігі.

Фрэнсіс Амелія Йейтс (1899–1981) — выбітны англійскі гісторык культуры Адраджэння.