«Усявышні» (1948) — самае маштабнае і ў той жа час загадкавае твор аднаго з найбуйнейшых мысляроў ХХ стагоддзя Морыс Бланшо (1907–2003).

У гэтым апошнім рамане (далей ён адмовіўся ад вялікай формы дзеля больш сціснутых умазрокавых аповесцяў) крытыкі схільныя бачыць самыя розныя філасофскія тэмы: канец гісторыі і перамога Абсалютнага ведання, смерць Бога, экзістэнцыяльная занепакоенасць Dasein’а, смерць як гарантыя літаратурнага слова. Літаратурныя парадыгмы ўключаюць палітычны памфлет, апакаліптычную дыстопію і кафкіянскую прытчу. Аднак усе гэтыя пабудовы, якія працягваюцца да сённяшняга дня, з відавочнасцю аказваюцца толькі рэдукцыямі прынцыпова неразлажальнага на ўмазрокавыя канструкты тэксту.

Нечаканую актуальнасць раману, напісанаму на хвалі ўзрушэнняў, выкліканых Другой сусветнай вайной, надае той факт, што дзеянне ў ім разгортваецца на фоне сацыяльных катаклізмаў, справакаваных у ідэальна стабільнай таталітарнай дзяржаве жудаснай эпідэміяй, якую мы сёння назвалі б пандэміяй.

Выданне ажыццёўлена ў рамках праграмы садзейнічання выдавецкай справе «Пушкін» Французскага інстытута пры Пасольстве Францыі ў Расіі і пры садзейнічанні Нацыянальнага цэнтра кнігі (Centre National du Livre).

«Калі я напісаў некаторыя кнігі, то толькі таму, што спадзяваўся пакласці кнігамі ўсяму гэтаму канец. Калі напісаў раманы, то нарадзіліся яны ў той момант, калі словы пачалі адступаць перад ісцінай». Морыс Бланшо

«Увайсці ў прозу Бланшо — значыць уступіць у ненадзейны свет, які адстойвае сваю свабоду ад камфорту і мёртвай звычкі мімезісу». Гілберт Сарэнціна