Фільм Андрэя Звягінцава "Левіяфан" - не проста "фільм", а па-сапраўднаму вялікая падзея расійскага кінематографа, адна з найбуйнейшых творчых поспехаў новага стагоддзя. Выклікаўшы на радзіме разлютаваныя спрэчкі, якія не цішэюць нават праз гады пасля прэм'еры, карціна атрымала найшырэйшае міжнароднае прызнанне: ад узнагароды Канскага кінафестывалю за лепшы сцэнар да намінацыі на прэмію Амерыканскай кінаакадэміі «Оскар».

Кінакрытык Максім Маркаў задаўся мэтай раскрыць сакрэт гэтага поспеху - і вырашыў распытаць самога рэжысёра аб усіх нюансах стварэння «Левіяфана». У аснову гутаркі быў пакладзены прынцып ці ледзь не пасекунднага разбору фільма з цэнтральным, раз-пораз паўтаральным пытаннем: чаму гэты кадр зняты менавіта так, а не інакш? Чаму рэжысёр абраў менавіта такі ракурс, менавіта такую ​​буйнасць? Ці кантраляваў ён кожны акцёрскі жэст, кожны рух камеры - ці тут знайшлося месца для імправізацыі, а быць можа - нават для выпадковасці?.. Іншымі словамі, што было зроблена для таго, каб літаральна кожны кадр карціны стаў унікальным?

Шэсць дзён гутарак змясцілі ў сябе найпадрабязнае апавяданне не толькі пра адзін канкрэтны фільм, але пра ўсю творчую кухню Андрэя Звягінцава. Рэжысёр з сусветным імем даў сапраўды ўнікальны майстар-клас, з максімальнымі падрабязнасцямі распавёўшы аб метадах сваёй працы - аб тым, як ствараецца сцэнар, як на падрыхтоўчым перыядзе абмяркоўваецца выяўленчае рашэнне і рэчавы свет будучай карціны, як на пляцоўцы выбудоўваюцца адносіны з артыстамі... жыццёвых каштоўнасцях і ідэалах - пра ўсё тое, пра што распавядае ўласна «Левіяфан». У выніку атрымаўся зусім не толькі "тэхнічны" разбор кінафільма, які быў бы цікавы выключна прафесіяналам, але выйшла глыбокае, вельмі асабістае інтэрв'ю яркага, таленавітага чалавека, які хвалюецца за сваіх герояў у той жа ступені, як ён хвалюецца і за ўсіх сваіх суайчыннікаў.