Зборнік прац выбітнага швейцарскага філолага і гісторыка ідэй Жана Старобінскага (нар. 1920) аб'яднаны тэмай меланхоліі, якая разглядаецца як факт еўрапейскай культуры. Аўтар прасочвае гісторыю меланхоліі ад Антычнасці да XX стагоддзя, вывучаючы як традыцыю медыцынскага даследавання і лячэння меланхалічных расстройстваў, так і літаратурную практыку, заснаваную на творчым пераасэнсаванні меланхалічнага досведу.

Сярод пісьменнікаў і паэтаў, чые творы аналізуюцца з гэтай пункту гледжання, — Вергілій, Авідзій, Карл Арлеанскі, Мігель дэ Сервантэс, Роберт Бёртан, Карла Гоццы, Э.-Т.-А. Гофман, Жэрмена дэ Сталь, Сёрен К'еркегор, Шарль Бадлер, П'ер-Жан Жув, Ражэ Кайуа, Осіп Мандэльштам і многія іншыя.

«Кожнага меланхоліка варта лячыць, высветліўшы спачатку дэталёва стан яго розуму, яго характар і звычкі, каб абуздаць страсць, якая, падпарадкаваўшы яго думку, падтрымлівае яго вар'яцтва». Галоўная задача тэрапіі — «знішчыць надакучлівую ідэю», па выразе Пінеля. У вачах Эскіроля і Пінеля меланхолік — ахвяра выдуманай ім ідэі, якая вядзе ў ім паразітарнае існаванне. Праганяйце, знішчайце, растварэце, выбухайце гэтую дамінуючую ідэю, і хвароба знікне разам з ёй.