Што агульнага паміж Сакратам, Гіпатыяй, Джардана Бруна, Томасам Морам і Янам Патачкам? Аднойчы ўсе яны апынуліся перад самым цяжкім выбарам: памерці, застаўшыся вернымі сваім ідэям, ці адрачыся ад іх ізастацца ўжывых. Ікожны з іх абраў смерць. Смерць стала не толькі неад'емнай часткай іх біяграфій, але іфіласофскім выказваннем - завяшчаннем усамым прамым сэнсе гэтага слова. «Магчыма, Сакрат сапраўды ніколі не напісаў ніводнага радка, але яго смерць – адзін з найвялікшых філасофскіх бэстсэлераў усіх часоў». Кніга Косцікі Брадатана «Паміраючы за ідэі» даследуе тую гранічную сітуацыю, у якой аказваюцца філосафы, калі апошнім сродкам пераканання ў сваёй правасці становяцца іх уласныя паміраючыя целы і публічнае відовішча іх смерці. Праца заснавана перш за ўсё на матэрыялах па гісторыі філасофіі, але яна прапануе міждысцыплінарны падыход да цэнтральнай праблеме. Гэта кніга пра Сакрата і Хайдэгера, але таксама і пра «пасце да смерці» Гандзі і самаспаленне будыйскага манаха, пра Жырара і Пазаліні, пра самаўдасканаленне і мастацтва эсэ. Філасофія, на думку аўтара, не павінна быць толькі акадэмічным практыкаваннем, але мастацтвам жыцця, а любое мастацтва жыць суправаджаецца мастацтвам паміраць. Косціка Брадатан - вядомы сучасны амерыканскі філосаф, прафесар Каледжа Анорс пры Тэхналагічным універсітэце Тэхаса.