Герой кнігі знаходзіць свой стары тэлефон і перачытвае смскі, якія захаваліся. Пра кожную з іх ёсць што ўспомніць - можна напісаць цэлы раман. А ў рамане закрануць гэтыя вечныя пытанні: як жыць, як знайсці каханне, як зарабіць літаратурай, марнаваць не больш за два баксы ў дзень, ці трэба ісці на плошчу, каб памяняць уладу?

Павел Анціпаў піша лірычны постфікшн, і гэты тэкст - гаворка наўздагон жыцця. Тут аднолькава важныя дакладнасць сітуацый і дзівацтвы памяці, вербальны гон і збоі настрояў.

памятаю ішоў дождж
было неяк радасна