Канстанцін Вагінаў (1899–1934) — адзін з найбольш самабытных пісьменнікаў 1920-х — пачатку 1930-х гадоў, які выдаў чатыры паэтычныя зборнікі і напісаў чатыры раманы. Ён быў уваходны ў розныя паэтычныя і інтэлектуальныя колы: у аб'яднанне «Гучалая ракавіна» Н. С. Гумілёва, у «Кольца паэтаў ім. Да. Да. Фафанава», у круг М. А. Кузміна і М. М. Бахціна, у перакладчыцкі гурток АБДЭМ і аб'яднанне АБЭРЫУ. У архіве пісьменніка ёсць аб'ёмны сшытак, большая частка якога, азагалоўленая «Насенне», адведзена пад запісы, якія адлюстроўваюць паўсядзённы вопыт яго ўзаемадзеяння з маўленчым і тэкстуальным асяроддзем. Мова гарадской вуліцы, трамвайныя размовы, пачутыя ў чэргах анекдоты перамяжоўваюцца на старонках сшытка з цытатамі з афіш, аб'яў і кніг, адабранымі з выразнай прыхільнасцю да фіксацый вуснага маўлення. «Насенне», хоць яны і не задумваліся як самастойны твор, надзелены відавочнай творчай прагматыкай: менавіта тут найбольш радыкальна і паслядоўна распрацавана паэтычная праблематыка і літаратурная тэхніка, важныя для Вагінава ў пачатку 1930-х: крайнія формы спалучальнасці дыскурсаў і стыляў, уключэнне жывой гаворкі ў літаратурны твор. Нягледзячы на ​​тое, што сшытак даўно вядомы даследчыкам творчасці Канстанціна Вагінава, ён апублікаваны толькі фрагментарна. У сапраўдным выданні ўпершыню даецца поўная публікацыя запісной кніжкі Канстанціна Вагінава, суправаджаная шэрагам артыкулаў, каментарыем і ілюстрацыямі.