Пасля таго, як Эган Шыле (1890–1918) вызваліўся з ценю свайго настаўніка і ўзору для пераймання Густава Клімта, у яго было ўсяго дзесяць гадоў, каб упісаць свой фірмовы стыль у аналы сучаснасці, перш чым іспанскі грып забраў яго жыццё. Будучы цуда-дзіцяцінам, які добра ўсведамляў свой геній, і запальчывым правакатарам, гэта не аказалася занадта вялікай праблемай.

Яго знясіленыя, перагружаныя фігуры, экстрэмальнае адлюстраванне сэксуальнасці і аўтапартрэты, на якіх ён паказваў сябе з вычарпаным выразам твару, які мяжуе паміж бліскучасцю і вар'яцтвам, не мелі дэкаратыўнай якасці гімнаў Клімта каханню, сэксуальнасці і тузе адданасці. Замест гэтага працы Шыле казалі пра жорсткую шчырасць, якая засмуціла і незваротна змяніла венскае грамадства.

Нягледзячы на ​​тое, што яго працы пазней былі ачарнены як «дэгенератыўныя» і на нейкі час былі амаль цалкам забытыя, яны паўплывалі на пакаленні мастакоў — ад Гюнтэра Бруса і Фрэнсіса Бэкана да Трэйсі Эмін. Сёння яго тагачасна незразумелыя творы працягваюць дасягаць залішне высокіх цэн на міжнародным мастацкім рынку.