Вера Мікалаеўна Маркова (1907–1995) вядомая перш за ўсё як філолаг-япаніст, даследчык японскай літаратуры, выдатны перакладчык з японскай (Сэй Сёнагон, Мацуо Басё, Акутагава Рюноскэ і інш.) і з англійскай (Эмілі Дыкінсан) моў. Але ўсё сваё жыццё Вера Маркова пісала вершы і ніколі іх не друкавала. Першыя іх публікацыі з’явіліся ў «Новым свеце» на заходзе савецкай улады ў 1989 годзе, калі аўтару было восемдзесят два гады, а першы і адзіны прыжыццёвы зборнік — «Месяц узыходзіць двойчы» — у 1992 годзе, калі ёй было восемдзесят пяць.

Вершы Марковай напісаны па-за сучаснай ёй савецкай паэзіяй. Яны гавораць іншай мовай, належаць да паралельнага — схаванага, глыбіннага — пласта рускай літаратурнай гісторыі XX стагоддзя, які працягвае адкрывацца і сёння. Уплыў перакладчыцкай працы на ўласныя вершы Марковай можна назваць вызваляючым: пераклады пашыралі і дыяпазон інтанацый, і гарызонты бачання.

Уступны артыкул Вольгі Седаковай. Пасляслоўе Вольгі Балла-Гертман.

У кнігу ўваходзяць выбраныя пераклады Эмілі Дыкінсан і Басё, аўтабіяграфія аўтара, успаміны пра яе.

«Вера Маркова (па яе ўласным прызнанні) пісала, не думаючы пра публікацыі. Яна іх не хацела. Магчыма, не шматлікіх яна знаёміла са сваімі вершамі: у самвыдатаўскіх спісах гэтых вершаў таксама не ведалі. Цяпер перад чытачом можа адкрыцца гэты вялікі адасоблены свет. (...) Гэта зусім іншы свет, зусім іншы верш, іншая засяроджанасць, іншы вопыт». Вольга Седакова