У кнізе «Скажоная дэмакратыя» Надзя Урбінаці дыягнастуе праблемы, з якімі сутыкаецца палітыка ў эпоху партыйнага запалу і манапалізацыі масмедыя, і энергічна абараняе галоўнае, на чым спачывае дэмакратыя, – неабходнасць цяжкіх кампрамісаў і непазбежнасць неадназначных рашэнняў.

Урбінаці вылучае тры тыпы скажэння дэмакратыі: непалітычнае, папулісцкае і плебісцытарнае. Кожны з іх разбурае крытычна важны падзел, захаванне якога неабходна для спраўна функцыянуе дэмакратыі – бар'ер паміж свабодным публічным форумам грамадскай думкі і ўрадавымі інстытутамі, якія праводзяць у жыццё волю народа. «Непалітычная» дэмакратыя ставіць рашэнне экспертаў вышэй за палітычную думку. Папулісцкая дэмакратыя да мяжы палярызуе публічны форум, на якім выказваюцца і абмяркоўваюцца розныя меркаванні. А плебісцытарная дэмакратыя неапраўдана вялікае значэнне надае эстэтычным і ірацыянальным аспектам меркавання. Як лічыць аўтар, дэмакратыя прадугледжвае пастаянную барацьбу за выяўленне тых пытанняў, якія грамадзяне лічаць галоўнымі для іх жыцця. Такім чынам, выказванне меркавання - такая форма дзеяння, якая не менш важная, чым механізмы арганізацыі выбараў і рэалізацыі рашэнняў.

Урбінаці звяртае фокус сваёй увагі не столькі на адкрытых ворагаў дэмакратыі, колькі на тых, хто выдае сябе за яе прыхільнікаў, гэта тэхнакраты, заклапочаныя толькі правільнасцю рашэнняў, дэмагогі, ліслівяць "народу", медыямагнаты, якія жадаюць ператварыць палітычнае кіраванне ў відовішчны спорт каманд, а грамадзян -.