Сярод жахаў ХХ стагоддзя мала што можа параўнацца з феноменам бяздомных, як называлі ў паслярэвалюцыйнай Расіі дзяцей і падлеткаў, якія засталіся сіротамі пасля Першай сусветнай і Грамадзянскай войнаў. У 1922 годзе іх было ад шасці да сямі мільёнаў. Брудныя, апранутыя ў лахманы, яны блукалі ў адзіночку або групамі па гарадах і сельскай мясцовасці ў пошуках ежы. Перамяшчаліся па краіне, чапляючыся за вагоны цягнікоў, знаходзячы сховішча ад марозу ў падвалах станцый або ўнутры смеццевых бакаў, даведзеныя голадам да актаў агрэсіі і гвалту.

У 1930-я гады гэтая тэма падверглася цэнзуры з боку дзяржавы, якая не магла дапусціць існавання бяздомных дзяцей у «раі» савецкага грамадства. У апошнія дзесяцігоддзі бяздомнасць стала прадметам гістарычных даследаванняў. Але толькі Лучана Мекаччы ўдалося, дзякуючы прамым сведчанням і дакументам таго часу, многія з якіх былі вывучаны ўпершыню, прадставіць поўную рэканструкцыю лёсаў галоўных герояў, рэаліі жыцця якіх сёння часам здаюцца выдумкай.

У 2022 годзе кніга была ўдастоена вышэйшай узнагароды Фларэнтыйскай літаратурнай прэміі «Залаты флорын» у намінацыі «Дакументальная літаратура».

Пераклад кнігі выкананы пры падтрымцы Еўрапейскага сакратарыята навуковых публікацый (SEPS).