Чацвёрты, заключны том Нататнікаў Сімоны Вейль утрымлівае тэксты, якія адносяцца да апошняга года жыцця філосафа — з пачатку эміграцыі да перадсмяротнай хваробы, якая не дазволіла ажыццявіць яе гарачае жаданне аддаць жыццё за свабоду Францыі ў узброенай барацьбе з нацыстамі.

Акрамя ўласна Нататнікаў, у выданне ўключаны шэраг артыкулаў рэлігійнага, палітычнага і нават ваеннага зместу. Містычнае напружанне, пафас прапаведніка і гатоўнасць да мучаніцкага канца спалучаюцца тут з узважаным і празорлівым палітычным аналізам. Імкненне да абсалютнага Дабра, абвяшчаемае як адзіная мэта, спалучаецца з ідэямі і прапановамі, здаровы практычны сэнс якіх пацвердзілі час і вопыт.

Том дапаўняе размова перакладчыка з літаратурным крытыкам Вольгай Балла. Выданне прысвячаецца памяці Франсуа Фед’е, французскага філосафа, які памёр 29 красавіка 2021 года.

«Неадкладная, надзённая задача: выбудаваць логіку абсурднага. Вызначыць, наколькі магчыма, крытэрый сапраўднага і ілжывага ў той трансцэндэнтнай вобласці, дзе супярэчнасць дарэчная, — у вобласці таямніцы. У гэтай вобласці дакладнасць патрэбна яшчэ больш, чым у матэматыцы. Дакладнасць новая, пра якую сёння не маюць паняцця. Вось крытэрый: сапраўднае абсурднае ёсць адлюстраванне, транспазіцыя, пераклад адной з невыкаранімых абсурднасцяў у ўмовах чалавечага існавання. Трэба даследаваць гэтыя невыкараняльныя абсурднасці». Сімона Вейль