Раманы "Шлях Бро", "Лёд" і "23 000", напісаныя ў першай палове 2000-х, злучаны дынамічным сюжэтам і ў поўнай меры дэманструюць фірмовыя рысы саракінскай прозы - карнавальнасць, арэчаўленне метафары, дэканструкцыю жанру. Але адначасова пісьменнік сур'ёзна разважае аб прыродзе ідэі выбранасці і яе безвыходнасці, аб вытоках трагедый XX стагоддзя, аб тым, у чым сапраўдная сіла і слабасць чалавека.

Сусветная і расійская гісторыя паўстаюць у рэзкай і нечаканай аўтарскай трактоўцы, не менш захапляльнай, чым "ледзяная" версія падзення Тунгускага метэарыта.