У кнігу вядомага паэта і філолага Томаса Венцлавы "Памежжа" ўвайшлі абраныя публіцыстычныя артыкулы і эсэ, напісаныя за апошнія сорак гадоў. Сярод тэм, над якімі разважае Томас Венцлава, - лёс неафіцыйнай культуры і маральны выбар творчай асобы ў таталітарнай дзяржаве; вопыт унутранай і знешняй эміграцыі; будучыня Літвы як часткі Еўрасаюза і суседа пуцінскай Расіі; польска-літоўскія палітычныя і міжнацыянальныя адносіны. Кнігу дапаўняюць успаміны пра Юрыя Лотмана, Яфіма Эткінда, Іосіфа Бродскага і Чэслава Мілашу.

«Юрый Лотман, якога я лічу сваім настаўнікам, казаў, што элементарнае і найважнейшае звяно любога апавядання, тое, што мы называем падзеяй, — заўсёды звязана з пераадоленнем якой-небудзь мяжы або парога. А чалавечае жыццё — гэта таксама своеасаблівае апавяданне. Гаворка ідзе, вядома, не толькі аб геаграфічных межах, але і аб сацыяльных і таму падобных, і аб межах у часе, і, нарэшце, аб мяжы паміж жыццём і смерцю. Глабальны досвед - суцэльнае памежжа: жыццё на гэтым памежжы прымушае ўвесь час перасякаць межы, не пакладаючы рук дужацца з ізаляцыяй. Гэта не абавязкова зробіць свет аднастайным: межы застануцца, каб захоўваць індывідуальную прыгажосць, але яны ніколі, спадзяюся, ужо не будуць непераадольнымі. Мы ведаем, што памежныя сітуацыі могуць быць плённымі, але ж у іх могуць узнікаць і спрэчкі, і нават непрымірымая нянавісць, і імкненне ўмацоўваць старыя сцены ці ўзводзіць новыя. Нажаль, таму шмат прыкладаў: магчыма, у нашай частцы глабальнага міру, у Цэнтральнай Еўропе - больш, чым дзе-небудзь яшчэ. Але гэтаму можна супрацьстаяць» (Томас Венцлава).