Аўтар Фелікс Максімаў — уладальнік непераўзыдзенага таленту, з тых, каго называюць чараўнікамі слова. На першы погляд, сабраныя тут апавяданні — усяго толькі замалёўкі, уражанні ад асобных эпізодаў жыцця. Аднак яны запамінаюцца як прарочыя сны і адкрыцці. Гэтая кніга цяжка паддаецца вызначэнню. Успаміны? Не зусім. Магічны рэалізм? Часткова. У гэтых тэкстах ёсць неадольнае зачаравальнае цуд: яно можа быць светлым, сумным, смешным, жахлівым... Так, як піша Фелікс Максімаў, не піша больш ніхто.

Ад аўтара: Я нарадзіўся ў 1976 годзе ў Маскве, на Прэсні, і тут жа пражыў жыццё. Пішу літары.

Мае замалёўкі пра дзяцінства — не праўда. Гэта адгалосак, размытая акварэль, збан з аскепкаў, знойдзеных у раскопе, твар чалавека, узнаўлены з касцяных рэшткаў. Не праца, а спроба, не музыка, а наладка аркестра перад канцэртам. Заўсёды любіў гэты гук, абяцанне, прадчуванне. Спроба да дзяцінства — бо спроба да ўцёкаў не ўдалася.

Імёны ўсіх, акрамя маіх мёртвых сваякоў, я змяніў. Успаміны розных гадоў сабраны па лапіках і аскепках у год, калі пачалася вайна. Таго мяне ўжо няма, няма і таго, хто гэта піша зараз.