Трагедыя Халакосту была вельмі балючай тэмай для Польшчы пасля Другой сусветнай вайны. Нягледзячы на ​​вядомыя факты дапамогі палякаў габрэям, большасць польскага насельніцтва, на думку аўтара гэтай кнігі, займала пазіцыю "іншых назіральнікаў" Катастрофы. Такі ганебны досвед было цяжка ўсвядоміць сучаснікам вайны і іх нашчадкам, якія ахвотней думалі сябе ў катэгорыях ахвяр і герояў. Пагаршалі праблему і цэнзурныя абмежаванні, уведзеныя ўладамі камуністычнай Польшчы. Кніга Гжэгажа Нізёлека прысвечана гісторыі напружаных адносін, якія звязвалі тэму Катастрофы і польскі тэатр. Крытычнаму аналізу ў ёй падвяргаецца гульня, якая ідзе як на сцэне, так і за яе межамі, - гульня памяці і непрытомнасці, веды і яго адсутнасці. Аўтар старанна даследуе праблему «слепаты» тэатра ў адносінах да Катастрофе, але яшчэ больш увагі надае прыкладам, калі драматургі і рэжысёры хаця б падспудна тычыліся гэтай тэмы. Менавіта формы іншасказальнай размовы пра Катастрофу, на думку даследчыка, ляжаць у аснове самых выдатных з'яў польскага пасляваеннага тэатра, у ліку якіх спектаклі Лявона Шылера, Ежы Гратоўскага, Юзэфа Шайны, Эрвіна Аксера, Тадэвуша Кантара, Анджэя Вайды і інш. Гжэгаж Нізелек - загадчык кафедры тэатра і драмы на факультэце паланістыкі Ягелонскага ўніверсітэта ў Кракаве.