Даўно хацелі напісаць пра аповесць Аляксандра Ільічэўскага «Вузкае неба, шырокая рака», але нам было складана, таму што гэта ж мы яе выдалі. З іншага боку, калі б не падабалася, мы б не выдалі, праўда?

У любым выпадку, мы, будучы даўнімі і адданымі прыхільнікамі прозы Ільічэўскага, заўсёды марылі прачытаць у яго нешта сюжэтнае — нешта, што змаглі б пераказаць, ну вось як «Матыс», напрыклад. Дык вось, «Вузкае неба, шырокая рака», як бы далёка тая аповесць ні была ад «Матысу», — гэта якраз яно.

Пры тым, што ўсё, за што мы так любім літаратурную мову Ільічэўскага, тут ёсць — і паэтычныя апісанні, і павольнасць, цягучасць аповеду, і адсылкі ў мінулае. Уласна, уся аповесць і ёсць — падарожжа ў мінулае, якое прадпрымаюць некалькі старых сяброў, сплаўляючыся на плыце па глады шырокай ракі. Не будзе спойлерам сказаць, што ў гэтым кароткім, але эмацыянальна насычаным падарожжы з дна памяці ўсплывуць неаджытыя крыўды і неістлелыя шкілеты, а раны маладосці аголяцца настолькі, што толькі старая дружба зможа іх вылечыць — зможа ці не?

Гэты тэкст, наколькі мы ведаем, спачатку бачыўся аўтару часткай вялікага постапакаліптычнага рамана, але ў выніку застаўся невялікай аповесцю, павольнай, як цячэнне шырокай ракі, воды якой хаваюць такія хвалі і хваляванні, што і мору не сніліся. Напоўненая дыялогамі аповесць Ільічэўскага — застылы зліпак мінулага, якое ніколі не бывае бязвоблачным. І ніхто не сыдзе пакрыўджаным. Дакладней, так — і ніхто не сыдзе.